ای از بر سـدره شاه راهت                     وی قـبه عـرش تکیه گاهت

  ای طــاق نـهـم رواق بــالا                     بشکسته زگـوشـه ی کـلاهت

هم عقل دویده در رکابت                        هم شرع خزیده در پناهت

مه طاسک گردن سمندت                      شب طره ی پرچم سیاهت

جبریـــل ، مـقیم آسـتانت                      افــلاک حـــریم بــارگــاهت

چرخ ارچه رفیع،خاک پایت                   عقل ارچه بزرگ،طفل راهت

خوردست خدا ز روی تعظیم                   سوگند به روی همچو ماهت

ایـزد که رقیب جان خرد کرد                   نـام تـو ردیف نـام خود کرد